Niks pijnlijker dan een kamer vol onbekenden binnenlopen en geen idee hebben hoe te groeten. Geef je ze een hand, is er de algemene 'armzwaai' of loop je linea recta naar het buffet? Laatste optie is vooral bij mij favoriet. Op die manier voorkom je misplaatst(e) zoenen én ongemakkelijke stiltes. Bovendien is het buffet niet de slechtste plaats om je avond door te brengen. Dat is het toilet. Mijn sympathie is daarom groot voor ieder die door haar vriendje een kamer vol onbekende familieleden is binnengesleept met de woorden: “Lief, ik ga even roken”. Slaan wilde ik. Heel hard. Gewoon al die mooie, witte tanden eruit rammen. Jammer genoeg stonden inmiddels alle 'nieuwe' familieleden om ons heen en zijn tandartskosten ook niet meer wat ze geweest zijn. De enige keuze die overbleef was iedereen beleefd een hand of ongemakkelijke zoen geven; die algemene armzwaai kon ik duidelijk wel vergeten.
Een familiefeestje als deze verloopt natuurlijk altijd hetzelfde: je maakt wat kennismakingsbabbels, besluit wie je aardig vindt en wie niet en propt tegelijkertijd zoveel mogelijk hapjes in je mond, om vooral niet onbeleefd of 'anorexiagevoelig' over te komen. Zo verloopt tenminste mijn avond altijd. Deze avond was geen uitzondering en na drie uur babbels, aanwezig vriendje en saté zochten we een manier om zo 'onzichtbaar' mogelijk het feest te verlaten. Vriendje is echter niet zo snel en kan nooit zijn jas, peuken of mobiel vinden. Terwijl voor mij snelheid de essentie is van een goed vertrek. Gaat niet samen. Na een volle minuut opties overwegen, besloot ik dan ook dat vriendlief z’n peuken op een donkere plek kon stoppen. Na een snelle ‘doei’ rende ik zowat de deur uit zijn voegen om buiten te komen. Dertig stuks familieleden was toch iets teveel voor iemand die haar eigen familie al zo’n tien jaar niet heeft gezien.
Bovenstaande ,onacceptabele, groetcapaciteiten zijn natuurlijk de schuld van mijn ouders. Als er genoeg familiefeestjes (met tegenzin) waren bezocht, was dit nooit gebeurd. Dan kwam ik lachend de kamer binnen, kreeg iedereen een kus en was een ontsnappingspoging niet eens bij me opgekomen. In plaats daarvan staat deze ‘groeter-voor-beginners’ bibberend voor de deur te kijken of het raam wel de juiste afmetingen heeft. Je weet immers nooit wanneer je hem nodig hebt.
Na het verlaten van mijn eerste 'schoonfamiliefeestje' stond ik dan ook opgelucht naar buitenlucht te happen. Ik had het overleefd en kon naar huis. Yihaaa. Vriendlief haalde me echter snel uit de dagdroom: "Was gezellig hè Jern? Volgende week is mijn neef jarig en hij geeft een groot feest om het te vieren. Je hebt hem volgens mij nog niet ontmoet. Gelukkig komen er dan ook meer familieleden, want het was nu wel erg rustig en saai. Vond je niet?"
