Aan tafel met Clooney

Afgelopen week hoorde ik op de radio de woorden ‘George Clooney’, ‘Obama’ en ‘jij’ voorbij komen. Door het noemen van deze woorden zat ik binnen vijf minuten achter mijn laptop. Nee, dat is niet waar. Dankzij twee woorden. Obama kan me gestolen worden.

Dankzij het altijd behulpzame Nu.nl las ik dat er een speciaal diner wordt georganiseerd om geld in te zamelen voor Obama’s campagne en dat jij - door een kleine bijdrage te doen - ook kans maakt op een plek aan de eettafel. Tenminste, ik geloof dat het om de verkiezingscampagne ging. Na: “Jij maakt kans om aan tafel met George te zitten”, was ik hem eerlijk gezegd al kwijt. Wie niet?

George Clooney; de meest aantrekkelijke - oudere - man op deze aardkloot. Zelfs de aanwezige rimpels, grijze haren en baard schrikken niet af. Dat maakt hem juist extra aantrekkelijk. En ja, natuurlijk is het bizar om dit te zeggen over iemand die in de buurt van de leeftijd van je vader komt, maar 1: hij is niet mijn vader en 2: Jezus, heb je wel eens een foto van die man gezien? Precies.

Ik heb al een lijstje gemaakt met dringende zaken die ik met George moet bespreken tijdens ons intieme - in mijn hoofd zijn er geen honderd andere gasten aanwezig - diner.

1. Je bent niet homo hè, zoals alle roddelbladen al jaren suggereren? Zeg nee. Zeg nee.
2. Ga je binnenkort weer eens in een film spelen die daadwerkelijk leuk is om te kijken?
3. Heb je ooit overwogen om in Nederland te komen wonen? Bij mij bijvoorbeeld.
4. Heb je bezwaar tegen grote leeftijdsverschillen? Het werkt tussen Catherina Zeta Jones en Michael Douglas ook prima (Michael ziet eruit als haar opa, maar dat zal ik maar niet zeggen).
5. Kan ik je al mijn studieboeken geven en dat jij ze vervolgens aan mij voorleest?  Ik denk dat jouw stem ervoor zorgt dat alles veel beter blijft hangen namelijk.
6. Komt er nog een ‘Ocean’s’ film? Niet omdat ik Brad Pitt wil zien, natuurlijk. Maar gewoon, omdat het kan.
7. Wat vind je van de situatie in Syrië? (dit boeit me natuurlijk vrij weinig, maar anders lijkt het alsof ik alleen om zijn mooie kop met hem wil praten. Wat niet zo is. Natuurlijk.)

Nu is alleen nog de vraag of ik zal worden uitgenodigd voor het diner. Ik vind persoonlijk het feit dat ik Nederlands ben en dus niet in Amerika mag stemmen totaal irrelevant. Dat ze mijn kosten voor een vlucht moeten betalen ook. Echter, wat is het juiste bedrag om te doneren voor een etentje met George Clooney? Mijn maandsalaris, gehele bankrekening of is één cent - wat meer overeenkomt met mijn huidige baksaldo - juist ‘symbolisch’? Daarnaast moet ik natuurlijk ook nog strijden tegen alle bimbo’s die meedoen om George Clooney een keer in ‘real life’ te zien. Terwijl het mij gaat om de verkiezingscampagne van Obama.

Of was het nou de hongersnood in Afrika?

Namen die geen namen zijn

Angela Schijf is woensdag bevallen van haar derde kind en deze kreeg de naam Zus. Want dat is hip. Of zo. Persoonlijk snap ik niet waarom je er al bij de geboorte voor zorgt dat het kind later een teringhekel aan je krijgt. Het is veel verstandiger om daar pas in de pubertijd mee te beginnen. Dan zijn ze toch al één brok chagrijn. Maar nee, we geven het kind gewoon een extreme naam, zorgen ervoor dat ze al op de basisschool wordt gepest - “Hey zus, geef je broer eens een kus!” - en dat geen enkele werkgever haar ooit serieus zal nemen. Je begrijpt; deze baby is gedoemd om later actrice te worden. Dan kan ze tenminste 24/7 iemand anders zijn.

Gelukkig voor 'Zus' kan ze de andere kindertjes op de basisschool net zo hard terug pesten, want bij haar in de klas zal gegarandeerd een 'Benthly', 'Libelle' of 'Prinses' zitten. Dat zijn namelijk de namen die tegenwoordig met overvloed door ouders worden gebruikt. Over 50 jaar zijn dan ook alle namen als 'Jan' en 'Anne' uitgestorven en staan wij bij de koffieautomaat te praten met 'Stoel', 'Kikker' en 'Onder-de-Brug'.

En dan heet jij 'Willem'.

Deze 'bizarre-namen-trend' begon natuurlijk bij de celebrity’s die hun kind opeens - op zijn Nederlands - Appel, Perzik en Stoffige Regen gingen noemen. Immers, als 'bijzonder' mens hoor je te benadrukken dat je kind ook bijzonder is en niet tot de gewone stervelingen behoort. Zo’n tien jaar geleden moesten we daar nog hard om lachen. “Mowgli? Wie the fuck noemt zijn kind nou Mowgli?”, was het motto. Maar alhoewel sommige trends als plastische chirurgie nog niet aanslaan in Nederland - behalve in Linda de Mol haar gezicht - is dit blijkbaar een blijvertje. Wanneer papa’s vandaag hun kind komen inschrijven bij de gemeente hoeft de werknemer ook niet meer te vragen: “Weet u zeker dat het Lindzey is en niet gewoon Lindsey?”. Het zal geheid Lindzey zijn en dan zijn de ouders nog ‘ouderwets’ geweest. Het maakt het verzinnen van een kindernaam echter wel een stuk interessanter. Je hoeft niet meer in de standaard naamboekjes te kijken, maar bedenkt gewoon waar je zelf van houdt, wat duur is of waar je seks hebt gehad en je bent er. De kans is dus groot dat mijn kind later 'Aardbeienjamcake', 'Hond', 'All Star', 'Plaid' of 'Strand Op Mooie Dagen' gaat heten. Dan weet je dat alvast.

De Weddingcrasher

Dat alle televisiezenders een bepaalde formule hebben die bij hun eigen zender werkt - of soms juist niet - mag duidelijk zijn. RTL4 staat inmiddels bekend als de grote 'talentenjachtzender', Veronica is stoer en vooral voor mannen en SBS6 is gewoonweg een minder succesvolle kopie van RTL4. Tegenwoordig lijkt RTL5 ook haar eigen formule te hebben gevonden. De 'we-maken-zo-plat-mogelijke-televisie-want-de-gemiddelde-Nederlander-is-ook-oerdom' formule. Bleek een succes als een tiet toen Oh Oh Cherso op de buis kwam en werd nog eens extra vergroot door - hoogstwaarschijnlijk nep - dom blondje Britt uit de jungle. En toegegeven. Was ook machtig grappig. Zelfs paps en mams weten inmiddels wat een PLORK en een WOKNOK is en kunnen er - soort van - om lachen.

Maar toen was de creativiteit op. Dus keken ze of het lollig zou zijn om Barbie op ski’s te krijgen, gaven ze haar een gratis bruiloft in ruil voor alle dirt die - geacteerd - in Barbie’s dream house plaatsvond en krijgen we hoogstwaarschijnlijk te zien hoe Samantha haar eerste kindje 'kankerend' ter wereld brengt. Ook Playboy-Britt wordt weer in een of ander oerwoud neergeknald en laat met negen andere meiden zien dat dom altijd nog dommer kan.

RTL5 komt echter ook met iets geheel nieuws; De Weddingcrasher. Want wie wil er tegenwoordig nog zelf het hoogtepunt zijn van zijn eigen bruiloft? Nee joh. Bah. Zeg gewoon 'ja' tegen Eddy en je hebt de garantie dat geen enkele gast meer naar jou kijkt, maar zijn stropdas recht trekt en met twintig biertjes achter de kiezen probeert iets zinnigs tegen de camera te zeggen. En daar moeten we dan thuis om lachen. Of niet.

Na tien minuten van het programma te hebben gezien, bleek dat ik - godzijdank - tot de laatste categorie hoorde en vond dat er grenzen zijn. Barbie is grappig. Britt is schattig. Maar een Bruiloft is heilig. Moet je met je tengels vanaf blijven. Voor een verbintenis heb je tegenwoordig verdomd veel lef nodig en dan verdien je ook het beste PRIVÉfeest dat je kunt krijgen. Niet één of andere clown die besluit dat jouw dronken gasten of zichtbare jarretels de moeite waard zijn voor nationale televisie. Het enige zichtbare resultaat van je trouwerij moet een kater, een tevreden vent en extreem veel cadeautjes - lees: geld -  zijn. Mijn tip  dus aan alle aanstaanden: Laat Eddy lekker voor een ander stelletje zingen. Je moet al genoeg afgrijselijk nummers horen tijdens je bruiloft.