De beroepszeikerd

Terwijl de zon aan een strakblauwe hemel staat, lig jij met een strandhanddoek op het overvolle strand. Je geniet volop van het moment, totdat je de onvermijdelijke woorden van de buurman hoort: “De tering. Wat een kuthitte!”  [.....]

Lees de rest van deze column hier.

Baas in eigen huis

Stel je even voor: na een avondje uit met je geliefde kom je thuis en wordt er aangebeld. Als goede wereldburger – wie weet is het de collecte wel! – doe je de deur open voor een vrouw die vraagt of ze naar het toilet mag gaan. Je geeft haar toestemming. Een paar minuten later staan er opeens meerdere overvallers in het huis. Je wordt boos, wil niet dat ze je spullen meenemen, waarna de overvallers op een andere tactiek overgaan. Vriendlief wordt meerdere keren in zijn been geschoten, terwijl ze jou met een baksteen bewerken. Welkom thuis.

Ik was niet van plan ooit iets politieks te schrijven, maar het onmogelijke is gebeurd. Afgelopen weekend kwam ik bovenstaand verhaal tegen in het Algemeen Dagblad en het liet me niet los. Niet alleen ‘dankzij’ het bijzonder grove geweld dat de overvallers gebruikten, maar ook door het bericht dat deze slachtoffers nu zelf verdacht zijn. Ja, je hoort het goed. Deze mensen hadden het ‘gore lef’ om in hun eigen huis terug te vechten tegen een paar zwaargewapende mannen met als resultaat dat één van deze overvallers is overleden tijdens zijn poging om te vluchten. Phoe-phoe dat mag natuurlijk niet. Daarom adviseert de landelijke overvalcoördinator vervolgens om bij een overval te vluchten en geen weerstand te bieden. Domme eikel.

Dit is dan ook een van de weinige momenten waarop ik het volledig eens ben met Geert Wilders en zijn reactie: “Belachelijk”. Niet dat ik het aanmoedig om iemand compleet kapot te rammen. Maar doe even normaal; moeten we ons maar door een baksteen laten bewerken en hopen dat overvallers niet in een ‘moordbui’ zijn? Klinkt een beetje destructief. Natuurlijk is het niet bijzonder ‘slim’ om een overvaller proberen te overmeesteren, maar dit maakt normaal gesproken juist de helden in films en tijdens gijzelacties. Want dat is uiteindelijk wat we allemaal willen doen: die gore hufter in z’n kruis pakken en laten zien wie de baas is. Niet toekijken hoe je geliefde tot op het bot wordt geramd met een baksteen of tijdens sommige overvallen zelfs kapot wordt verkracht.

Dus meneer de overvalcoördinator; ik begrijp dat het van enorme intelligentie betuigd wanneer ik snel uit mijn huis zou rennen of als een weerloze pop op de grond ga liggen. Emotionele schade is echter toch al aangericht. Dus ik – een dommer persoon – doe hoogstwaarschijnlijk precies hetzelfde als deze twee mensen in Voorthuizen hebben gedaan. Ik bescherm waar ik van houd en pak eventueel de honkbalknuppel erbij. Als dat er echter toe leidt dat ik een verdachte wordt, moet de politie nog eens goed nadenken over welke idioot bij wie over de drempel is gestapt. Mij is vroeger namelijk geleerd dat ik met mijn fikken van iemand anders zijn spullen moet blijven. “Anders zwaait er wat.”

Porno voor de lezeres

De gemiddelde vrouw leest het liefst een ‘chicklit’ in haar vrije tijd; je hebt deze binnen een paar uur uit, ze bevatten geen dodelijk vermoeiende complotten, wel een seksscène en altijd een ‘happy ending’. Gelukkiger kan een boek je niet maken. Waarom we niet het levensverhaal van Nelson Mandela lezen? ‘Geen tijd’, ´geen zin´ en ´hallo, ik ben fucking Einstein niet´, zijn de meest voorkomende antwoorden.

En geef ons eens ongelijk. Na acht uur stoïcijns e-mails tikken achter de computer, wil je niets liever dan neerploffen op de bank met een magnetronmaaltijd en RTL Boulevard op de achtergrond. Heb je immers maar twee hersencellen voor nodig en zorgt ook voor de broodnodige entertainment. Een literair hoogstandje lezen in onze weinige uren vrije tijd is dan ook ietwat veel gevraagd.

Chicklits hebben daarnaast ook het voordeel dat ze ‘publiek-proof’ zijn. In andere woorden; je kunt het boek rustig in de trein lezen, zonder de voorkant achter een tijdschrift te verbergen. Dat kun je niet zeggen van de befaamde Bouquet romannetjes inclusief Spaanse anabool op de voorkant. Deze zijn bestemd voor de donkere holtes onder je bed. Of het grof vuil, want de ‘Shakespeare-achtige’ zinnen zijn bijzonder tenenkrommend.

Maar er heeft zich een nieuw fenomeen voorgedaan: De erotische trilogie. Geen softe seksscènes met alleen maar liefde en een ‘kloppend lid’. Welnee, anaalpluggen en leren zweepjes. Daar gaan de boeken van de ’50 Shades of Grey’ trilogie over. En we zijn in de ban. Totaal. Vriendinnen die de laatste tien jaar geen letter hebben gelezen, nemen in de achtertuin – schuimbekkend – elke regel in zich op. Ingedutte liefdeslevens krijgen een nieuwe boost inclusief online sekspeeltjes en ook de tijdschriften doen volop mee. Hierin worden wekelijks lijsten met ‘must read’ erotische boeken gepubliceerd en het verkopen van abonnementen met een ‘gratis vibrator’ krijgt opeens weer animo.

Over een film van de beroemde trilogie wordt al druk gespeculeerd en online gaan de wildste geruchten over de hoofdrolspelers. Één ding is zeker: ook de film belooft een stomend spektakel te worden voor 18 jaar en ouder met meer inhoud dan de gemiddelde ‘Free My Willy’. Vrouwen wereldwijd kunnen niet wachten, want dankzij het boek hebben ze absoluut geen moment trek meer in vanilleseks. De erotische revolutie van de vrouw lijkt dan ook niet ver weg en wanneer het zo ver is, kan het boekenbranden beginnen. Zeg maar doei tegen de Bouquet romannetjes en simpele liefdesverhalen. Hallo tepelklemmen.