Borrelen

Tijdens mijn studententijd was het motto voor een avondje uit meestal ‘Party. Hard’. Want wat moet je anders met de vrijheid van een eigen woonruimte, genoeg nutteloze uren te besteden en een medicijnkastje vol paracetamol? Precies.  

Langzamerhand wordt echter iedereen – behalve ikzelf – ouder en krijgen vrienden of vage kennissen een fulltime baan. Opeens gaan gesprekken niet meer over belangrijke zaken als het volgende rondje, maar de koffiemachine op werk of een ‘VrijMiBo’ (lees: kantoortaal voor de Vrijdag Middag Borrel). Op dit soort momenten sluit ik mezelf dan ook mentaal af. Ik knik een paar keer, mompel: “Ja, hm-hmm”, en denk ondertussen aan het broodje dat ik over vijf minuten bij Bakker Bart ga halen. Want zelfs als semiwerkende heb ik weinig met de begrippen koffieautomaat of VrijMiBo. Ik drink geen koffie, behalve als er Starbucks op staat, en ‘borrelen’ klinkt als iets wat oude mensen met een sigaar doen.

Deze borrel heb ik dan ook altijd weten te vermijden. Waar moet ik het immers over hebben met collega’s of vreemden met een baan? Declarabele uren (wat)? De AEX (wie)? Waar ik mijn geld in investeer (kleren)? Of misschien een veilig onderwerp als de koffieautomaat? Dat klinkt nou niet bepaald sexy. Het klinkt eerder als een avond die ik beter kan besteden. Voor de televisie bijvoorbeeld.

Maar tijdens oudejaarsavond ontdekte ik het fenomeen ‘FRANK’: Dé borrel der borrels in Rotterdam. Geen idee wie FRANK is, wat hij doet en waarom er een borrel naar hem is vernoemd, maar om 11 uur ’s avonds stond ik tussen alle ‘FRANK’ers’ in de Cruise Terminal. Rete-gezellig, leuke muziek en geen sigaarrokende oude mannen: Topavond dus. Maar aangezien dit een oudejaarsfeest was, kreeg ik nog steeds niet echt het ‘borrelgevoel’. Dus toen FRANK zijn naam waarmaakte, besloot ik dat ik met hem wel eens wilde borrelen.

Zo gezegd, zo gedaan.

Ik snap nu dat ‘borrel’ eigenlijk een net woord is voor het ‘ik-zoek-een-neuker-voor-de-avond’ feestje. Of misschien voor de lieverds: Een partner voor life. Er waren namelijk geen visitekaartjes te bekennen. Die van mij bleven ook onderin m’n tas, want de voorstellen die ik kreeg, waren niet bepaald zakelijk. De borrel van FRANK is daarom beter te omschrijven als loeren en sloeren met een housebeat op de achtergrond. En echte knapperds in de zaal.

Sinds FRANK ben ik dan ook enorm fan van de VriMiBo. Wie houdt er immers niet van loeren, sloeren en ouwehoeren? Dat ik om elf uur ’s avonds in bed lig en ’s ochtends geen kater heb, is het ultieme extraatje voor een 25-jarige. Tel daar nog eens alle knappe mannen bij op (veel), de inwisselbare muntjes (jippie) en een huurbare locker voor al je rotzooi (dubbel jippie) en ik ben om.

FRANK met jou ga ik nog heel vaak borrelen.  

Waar is die oerman gebleven?

Afgelopen week las ik op Nu.nl de kop ‘Een op de tien mannen gebruikt wel eens make-up’. Nou dan heb je me dus. Helemaal. Want wat the fuck? Make-up? Mannen? Welke idioot staat tegenwoordig met de poederkwast voor de spiegel?

Lees de rest van deze column hier.  

Een hondenleven

Op zich vind ik het hele idee achter reïncarnatie niet bijzonder aantrekkelijk. Ik bedoel, wie weet was ik in mijn vorige leven een strontvlieg. Of Hitler. En dat is toch balen.

Lees de rest van deze column hier. 

Het push-up effect

Ik ben gek op lingerie. Naar mijn mening kan een vrouw hier niet genoeg van in de lades hebben liggen. En dan heb ik het niet over die witte omaslips voor ‘extra ondersteuning’. Nee, ik bedoel van dat spul waar je vent kwijlend naar kijkt in de lingeriezaak, terwijl jij op zoek was naar warme sokken. Sexy ondergoed dus. Leuk voor jou. Leuk voor anderen.

Op zich is dit sowieso al een hele zoektocht in Nederland. Tenminste, als je geen 300 euro wilt betalen voor een slipje bij Agent Provocateur. Dan blijft al snel H&M of Hunkemöller over, want HEMA kent geen ‘kant’ en de setjes van de Bijenkorf zien eruit alsof ze na één ronde in de wasmachine uit elkaar donderen.  Voor het echte ’50 tinten grijs’ setje kun je natuurlijk nog terecht bij Christine le Duc, maar zo’n slipje zonder kruis is verdomd onhandig als je ongesteld bent. Dan maar ietsje sekslozer.

Het is alleen jammer dat de collecties van H&M en Hunkemöller vaak bestaan uit ‘meer van hetzelfde’. Meer zwart, meer Snoopy, meer setjes in tien verschillende kleuren en natuurlijk de ‘ik moet me in een loeistrak jurkje proppen’ afdeling. Meestal heb ik dan ook meerdere shopmomenten nodig voordat ik lyrisch een leuk setje tegenkom. Kerstmis lijkt de enige uitzondering. Dan kijkt Sylvie van der Vaart Meis geil vanuit de etalage toe hoe alle pornografische slipjes uit de bakken worden gegraaid. Blijkbaar snappen we met Kerst wél dat je je mooier voelt met een sexy setje om je kont. Hoe groot is echter de afknapper voor het mannelijk geslacht, wanneer blijkt dat het meisje onder de beha geen cup DD heeft, maar een dubbele A-tiet? ‘Instant’ slappe piemel moment.  Lijkt mij.

Ik snap dan ook niet waarom H&M en Hunkemöller steeds weer een ‘Maximizer’ door m’n strot willen duwen. Mag ik niet gewoon tevreden zijn met ‘een handje vol’? Móet ik een complex over mijn prima borsten hebben en dit oplossen met een vijf centimeter dikke beha? Want daar lijkt het verdomme wel op. Er is namelijk geen kanten behaatje meer te vinden in mijn maat. De beha’s met uithaalbare kipfilets lijken ook verdwenen en vervangen door monsterlijke rubbervullingen. Geen opties; Pamela Anderson is de nieuwe standaard in lingerieland. And I hate it.

Dus hierbij Meneer Hunkemöller en Hennes (of Mauritz): Die knalrode slipjes, de jarretels en mooie kanten setje zijn te gek. Echt waar. Wie wil zich onder haar jeans en Converse sneakers nu niet een ware seksbom voelen? Maar even onder ons. Wie neemt me verdomme nog serieus als mijn borsten recht onder m’n kin vooruit steken? Ik leef niet in Los Angeles en ben niet op zoek naar mijn eerste Playboy shoot. Sterker nog: Ik heb een cupmaat die de helft van het vrouwelijke volk heeft (tenminste dat denk ik; waarom zijn de beha’s anders altijd uitverkocht in mijn maat?). Ik ben heel blij met die maat en hoef dus geen beha met de ‘allernieuwste lifttechniek’, want – laten we eerlijk zijn – over een paar jaar is er geen liften meer aan. Dus doe mij maar gewoon een ‘minimizer’. Met weinig stof en in een mooi kleurtje. Ik weet zeker dat deze een man ook kan laten kwijlen, zelfs zonder – fake – DD.