Lief zijn. Het meest misbruikte woord van de afgelopen halve eeuw. Wij - vrouwen - willen helemaal niet dat je lief bent. Niet in onze relatie en zeker niet als je tot het mannelijke geslacht behoort. Zodra je als 'vriendlief' het gore lef hebt om wél lief te zijn, schoppen we je direct de gft-bak in. Geen idee namelijk hoe we daar mee om moeten gaan, met dat lief zijn. Want stel je toch eens voor: iemand die 24/7 voor jou klaar staat. Geurkaarsjes. Leuke verjaardagscadeaus. Verrassingsuitjes. Smsjes die worden beantwoord. Yugh.
Zoals goeie vriend Joep het al eens mooi verwoorde: “Leuke meiden kiezen altijd voor de bad guy en nooit eens voor een goeie gozer als ik”. Pijnlijk, maar een waarheid als een koe. Vrouwen gaan niet voor geurkaarsjes, maar massaal voor pijn en vernedering. Ik ook. Mijn eerste vriendje was niet bepaald hemel op aarde. Tijdens het begin van onze 'verkering' was hij natuurlijk zeer schattig en lief. Tot het moment waarop ik 'te onzeker' was en hij dit op elk mogelijke manier liet blijken. Fijne jongen. Kon iemand me tegenhouden om toch met hem om te blijven gaan? Mais non. Zelfs toen hij er nog een ander vriendinnetje bij had, bleef ik heilig geloven dat hij de ware was. Naïef? Damn sure. Maar ik ben niet de enige. We kennen allemaal wel een vriendin die te maken heeft gehad met soa-souvenirs, wekenlange radiostiltes, waarschuwende moeders en het ‘per-ongeluk-ontvrienden-op-facebook’ fenomeen. Denken we dan als vrouw: “Deze numbnut is me totaal niet waard, waar ben ik mee bezig?”. Natuurlijk niet. We laten de soa verwijderen, kopen beltegoed voor hem en vragen of hij weer vriendjes op Facebook wil zijn. O, en of hij ook even zijn nummer opnieuw kan sturen, want die zijn we ook per ongeluk verloren. Whoopsie.
Er is maar één reden waarom we als vrouw deze onderdanige positie innemen. 'Veranderen’. We hopen dat hij opeens denkt: “Goh, nee. Ik wil geen ongelooflijke tyfuseikel meer zijn. Laat ik nu gewoon eens trouw aan mijn vriendin blijven. Lekker simpel”. Dat gebeurt alleen niet. In plaats daarvan komen we totaal klote uit de relatie, zonder nog een beetje eigenwaarde en het besef dat dit gevoel zal verdwijnen. Totdat we na deze relatie de goeie gozer - zoals Joep het noemde - tegenkomen. Met geurkaarsjes. Deze man belt daadwerkelijk terug en vindt het niet nodig om je graatmagere lijf 'te dik' te noemen. Opeens beseffen we ons dat de bad guy maar een fase is. Een fase die we altijd moeten doorlopen, maar die - hopelijk - na één foute relatie afgelopen is. Die geurkaarsjes zijn bovendien zo erg nog niet. En als je een beetje geluk hebt kun je soms alsnog je temperament kwijt. Dan krijs jij dat hij godverdomme de wc-bril eens naar beneden moet doen en gooit hij schreeuwend z’n telefoon stuk tegen de muur. Maar dan is het moment voorbij en doen we nog maar één ding: lief zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten