De verschrikking der pashokjes

In tegenstelling tot wat een Amerikaans onderzoek zegt, word ik dus wél intens gelukkig van kleding kopen. Het blijft een tijdelijk geluksmoment. Dat wel. Daarna wil ik namelijk weer wat nieuws voor in de kledingkast; een nieuw shirtje, jurkje, ‘fabuleuze’ schoenen of gewoonweg alle drie de opties. Wanneer het weer tijd is om de kledingkast aan te vullen - lees: wekelijks - ga ik vol frisse moed op mijn Converse gympjes de stad in. Twee aspecten zijn namelijk van noodzakelijk belang tijdens het winkelen; comfort en het gemak om binnen twee tellen uit je kleren te kunnen stappen. Bedenk je je dit te laat, dan eindig je met statisch haar, drie gebroken nagels en een gat in je lievelingsjurk bij de Burger King. Daarom bestaat mijn shopoutfit standaard uit een gemakkelijke broek, een shirtje en mijn geliefde Converse gympjes.

Wanneer ik met een fijn muziekje in mijn oren - de laatste tijd verontrustend vaak Jay-Z - de winkel binnenloop en de nieuwste zomerkleding zie liggen, begint het leukste moment van de dag: stapelen, nog meer stapelen en afwegen of ik dat ene jurkje wel écht nodig heb (ja). Bijna huppelend loop ik verder naar het verkleedgedeelte om vervolgens geschokt tot stilstand te komen. Er is namelijk maar één object dat je shopmiddag compleet kan ruïneren: het pashokje.

De ellenlange rij die voor me staat is niet eens het ergste. Je went aan de ‘twintig-minuten-wachten’ regel, waarin je voor de vierde keer een ‘snorkel’ tekent in Drawsomething (komen er ooit weer nieuwe woorden bij?). Echter, de in tweeën geknipte gordijnen bij de paskamers van Zara in Den Haag zijn gewoon grondig kut. Je bent minimaal vijf minuten bezig met het strategisch dichtdoen van de gordijnen om er vervolgens achter te komen dat aan de andere kant alsnog een spleet van tien centimeter zichtbaar is. Wanneer je door deze spleet naar de andere kant kijkt, ontdek je dat er recht tegenover jouw paskamer een bankje staat. Een bankje met hierop het vermoeide vriendje van één van mijn ‘paskamergenoten’, die niet alleen bevestigd dat ze “Echt niet te dik is in dit jurkje”, maar vervolgens ook geamuseerd toekijkt hoe ik een bijzonder strakke broek over mijn billen probeerde te krijgen. Gezellig.

Vero Moda ben ik niet meer binnen geweest sinds zij de beslissing namen om de spiegels buiten de hokjes te plaatsen. Heeft vast iets met klantvriendelijkheid te maken, maar geen enkele vrouw zit te wachten op advies van de verkoopster. Het komt namelijk altijd neer op: “Het staat je echt fántástisch!”, wat natuurlijk grondig is gelogen. Zo ook toen het verkoopmeisje dit tegen me zei, terwijl je dwars door het jurkje mijn felgroene string en bh kon zien. Toen ik haar dit vertelde zei ze: “Ja, maar de kleur staat je wel echt hartstikke goed”.

Verlichting is echter vijand numero uno in de paskamer. Tenminste, als je nog een beetje respect wilt hebben voor je eigen lichaam. Je ziet er namelijk nooit onvoordeliger uit dan tijdens het passen van een bikini met tl-verlichting. Echt niet. Wanneer je verbitterd de paskamer uitkomt, wil je alleen nog maar dat de zomermaanden voorbij zijn en je de wollen trui weer uit de kast kunt halen. 

Waarom alle vrouwelijke kledingwinkels in Nederland bovenstaande zaken zo verdomd slecht hebben geregeld, is mij dus een vraagteken. De bedenker van de hokjes is vast een man. Daarom is dit advies speciaal voor u meneer de paskamerontwerper: Ik wil voortaan een paskamer met gordijnen of deuren die geen enkel zonlicht doorlaten, het moet er ruiken naar rozenblaadjes in plaats van scheten, er moet een grote spiegel hangen waarin ik werkelijk alle kanten van mijn nieuwe outfit kan bewonderen of afkraken en er moet verlichting aanwezig zijn waarin zelfs die lelijke spatader niet meer zichtbaar is.

Is dat nou zo moeilijk?