Tijdens de eerste paar dagen van januari kunnen we maar aan één ding denken: Goede voornemens. Zijn Nederlanders gek op, dus jij en ik ook. Op 31 december 2011 is dan ook niet de meest gestelde vraag: “Hoe gaat het nou met jou?’, maar “En, wat zijn je goede voornemens voor het komende jaar?” Vreselijk burgerlijk. Echter, na een paar glazen bubbels ben je op dreef en staan er tien belachelijke voornemens op een servet geschreven. Nog een paar glazen bubbels, oliebollen en ontelbare shotjes verder en het is inmiddels 2 januari 2012. Met rode ogen, duf ruikend haar en een onverklaarbare zuigplek in je nek verschijn je op werk, waar natuurlijk weer wordt gevraagd wat je goede voornemens zijn. No fucking clue. De waas van de champagne en die – stiekem gerookte – joint zijn nog niet verdwenen, maar het servetje – met de voornemens – wel. Gek genoeg herinner je je iets met een appel een haai en een kooi. Maar dat kan vast niet kloppen. Je houdt niet eens van appels. Daarom reageer je met het meest duffe antwoord van alle goede voornemens: “Vijf kilo puppyvet kwijtraken en misschien iets minder bubbels”. Je collega is gelijk dolenthousiast en vertelt dat zij en 30 andere werknemers precies hetzelfde voornemen hebben. “Wat een toeval hè?” Om elkaar te steunen hebben ze een clubje opgericht dat het ‘ziekenhuisdieet’ volgt en jij kunt ook meedoen. Het dieet bestaat uit een paar blaadjes sla, tomaat, een droge boterham en vijf glazen water. Per dag. De opmerking “Daar kom je inderdaad snel meer in het ziekenhuis,” slik je weg en er worden e-mailadressen uitgewisseld. Alles voor de kilo’s toch?
De daaropvolgende weken bestaan uit bijzonder veel ‘SlimFast’ reclamespotjes, gesnauw naar je vriend, chagrijnige collega’s - zo’n 30 stuks - en oneindig veel huilbuien in de badkamer. Maar godzijdank; na vier weken ben je zes kilo kwijt. Zes! Dolgelukkig neem je een mars. Het is immers februari. De week erop zit je bij de Griek. Daarna bij de Italiaan. Eind februari ben je zeven kilo aangekomen. Gefrustreerd neem je in maart een abonnement op de sportschool, dat je na twee maanden opzegt. Eind mei begin je met hardlopen, maar je houdt niet van regen en met lekker weer rennen is voor losers. In juni ontdek je dat popcorn ook uit goede vetten bestaat. Na de vakantie in Turkije – het grote döner kebab land – beginnen de borrels op het werk. Daar hoort een wit wijntje bij. Soms vijf. Gedurende november is het zo verschrikkelijk koud dat je wel warme chocomelk moet drinken. Dagelijks.
Aan het einde van 2012 weeg je precies hetzelfde als het jaar ervoor. Jij bevindt je echter in een gelukzalige roes. De goede voornemens komen eraan en jij weet precies wat je voornemen voor 2013 wordt: “Vijf kilo puppyvet kwijtraken en misschien iets minder bubbels”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten