Kerstshoppen

Als er iets is waar je me vooral niet voor hoeft wakker te maken, is het kerstshoppen. De kerstlichtjes, mooie etalages en oliebollenkraampjes: nee, dank. Ik zit liever op de bank. Warm. Onder een dekentje. Zonder inzinking. 

Lees de rest van deze column hier.

Beste meneer de roofovervaller,

Weet je, ik ben helemaal ‘pro’ geld verdienen. Al die mensen in de bijstand zonder behoefte om ook maar ene flikker uit te voeren; nou, dat vind ik een beetje jammer. Daar ben jij het vast he-le-maal mee eens. Ik kan het dus alleen maar aanmoedigen wanneer iemand op een creatieve manier geld probeert te verdienen. Ik ben namelijk ook creatief, dus ik snap dat.

Alleen is het een beetje kut wanneer je die creativiteit op mij uit, terwijl ik op weg ben naar een feestje. Een feestje waar ik écht naar uit keek. Waar ik lippenstift voor op had gedaan en mijn nieuwe sexy uitgaansoutfit. Kortom: een avond die ik niet had willen missen. Maar jij liet mij nogal schrikken. Trouwens, mijn vriendinnen ook. We hoorden je namelijk niet aankomen. Sterker nog:  We kregen je pas door toen je je hand op m’n schouder plaatste. Om vervolgens mijn – prachtige – tasje kapot te trekken en er als het witte konijn van Alice in Wonderland vandoor te gaan.

Alhoewel ik die creativiteit om geld te verdienen begrijp – het is immers bijna kerstmis en je moet toch ergens die kerstmaaltijd bij Mac Donald’s van betalen – was mijn eerste reactie een harde sprint. Ik wilde immers graag je gezicht zien, creatieveling. Maar na tien seconden stopte ik. Straks liet ik jou immers ook schrikken! En dan wat? Dus rende – niet sprintte – ik met mijn vriendinnen achter je aan en riep ik je naam: “Houd de dief!”. Tenminste, ik denk dat dit je naam is. Je vertok zo snel dat ik het misschien verkeerd heb verstaan. Dat kan.

In mijn tasje zaten echter een paar spullen waar ik écht niet zonder kan. Dus het spijt me dat ik mijn telefoon blokkeerde en mijn pinpas. Ik snap dat die dertig euro in mijn portemonnee een extreem lullig bedrag is voor een volledige kerstmaaltijd. Wanneer ik bij de Mac zit, wil ik na de maaltijd een McFlurry en die zul je met dit bedrag misschien nét niet kunnen betalen. De berichten die je de komende tijd van de politie op mijn telefoon binnenkrijgt moet je maar negeren. Hopelijk vind je het niet erg dat ik al mijn gegevens op de telefoon automatisch heb laten wissen. Er stonden namelijk wat expliciete foto’s op mijn telefoon en ik ken je niet zo goed. Eerlijk gezegd.  

Mijn uitgaanstasje mag je natuurlijk als kerstcadeau weggeven. Alhoewel ik denk dat je eerst even het gebroken hengsel moet laten maken. Of je maakt er een clutch van. Dat is ook een optie. De ov-kaart in het tasje mocht je  van mij nog een week gebruiken. Ik zag echter dat je dit niet hebt gedaan (sprint je soms de hele stad door?). Deze heb ik dus ook maar laten blokkeren en het geld naar mijn bankrekening overgemaakt. Wanneer niemand er gebruik van maakt is het ook zo zonde van het geld en jouw rekeningnummer had ik niet. Misschien doe je ook alleen maar aan ‘cash’. Dat weet ik niet.

Wanneer je meer geld wilt verdienen is het echter een idee om een baan te vinden. Zoals al die ‘normale’ mensen in de maatschappij. Want weet je; normale mensen hebben niet zoveel begrip voor creativiteit. Dat verstoord alle burgerlijkheid waar we zo gek op zijn. Maar niet getreurd; er zijn zelfs banen waar je die fantastische sprint voor kunt inzetten. Zoals ballenjongen, bootcamp trainer of stuntman in een actiefilm. Wie weet houd je er zelfs nog een ‘stoere’ sprintblessure aan over.

Want dat verdien je. Vuile kloothommel.

Met vriendelijke groet,

Die vrouw met het mooie tasje

Jankerd

Als er één wezen op aarde labiel is, dan is het wel de vrouw. Onzeker, jaloers en met een flinke dosis zelfkritiek: Who run the world? Girls? En dan zijn er nog die momenten dat je gewoon ‘effe lekker wil janken’.

Lees de rest van deze column hier.

To fall or not to fall

Er zijn van die momenten waarop alles opeens ‘kristalhelder’ is. Ik ken deze momenten niet. Bij mij is alles meestal lichtgrijs en troebel. Totdat ik vanaf 14.000 feet hoogte naar beneden keek en mijn – hoogbejaarde – tandeminstructeur zei: “Are you ready?”.

Fuck yeah.

Natuurlijk zijn er beter momenten om een ‘eureka’ momentje te hebben. De pispot thuis – of bank – lijken betere partners in crime dan een parachute en een dun rugzakje. Maar een doorbraak is een doorbraak en – phoe hé – ik had er toch echt eindelijk één. Terwijl ik vrolijk over het Australische landschap uitkeek, me afvroeg waarom die parachute nog niet was opengeklapt en de instructeur in m’n oor zat te schreeuwen, dacht ik alleen maar: “Goh, dit had ik veel eerder moeten doen. Ik snap eindelijk wat ik echt met m’n leven wil”.

Ter geruststelling: Nee, ik besloot niet dat ik parachutist wilde worden (alhoewel mijn vaders reactie hierop hilarisch zou zijn geweest). Ik bedacht me ook niet dat ik in Australië ging wonen. Hier kom ik overigens binnen vijf jaar tijd op terug. Dat wel. Mijn doorbraak had te maken met waar ik nu mee bezig ben: Schrijven. Details bespaar ik je, maar verdomd blij was ik toen ik thuiskwam. Totdat ik me bedacht dat de markt op zijn gat ligt en er werkelijk geen dag zonder regen is. Maar who cares? Het leven is een beetje als skydiven. Ben je bereidt om te vallen of niet?

Fuck yeah.

Groepstherapie

Met een groep reizen heb ik nooit erg aantrekkelijk gevonden. Gesnurk, ruzies, algehele stank; je snapt het idee. Maar voor mijn reis naar Australië ging ik de uitdaging aan. Twee weken met een internationale groep. O hel. [...]

Lees de rest van deze column hier.

Aussies

Wanneer je naar Australië gaat moet je natuurlijk over iets extreem bijzonders schrijven. Je hebt prachtige natuur, mooie beesten en interessante achtergrondverhalen. Kortom: een hoop inspiratie. Waar ik dus over schrijf? Mannen. Duh. [...]

Lees de rest van deze column hier.

Ik ga op reis en neem mee

Het is bijna zover! Over een paar dagen vertrek ik voor een maand naar Australië en behalve het uitzicht van een knuffelsessie met een koalabeer ben ik nog ergens extreem enthousiast over: ik mag mijn koffer pakken. [....]

Lees de rest van deze column hier.

Een overdosis National Geographic

Ik ben nogal van de simpele televisie. Slechte series, flauw amusement; daar maak je me extreem gelukkig mee. Geef daarnaast een rol koekies en een plaid en je hebt gegarandeerd een fijne avond. Of nou ja. Ik dan.

Een van m’n beste vrienden wilde vroeger echter altijd naar Discovery Channel, Animal Planet of National Geographic kijken. Ik niet. Ik was achttien. Wat kon het stijgen van de oceaanspiegel mij in jezusnaam schelen? Dit hield hem echter niet tegen om alsnog de afstandsbediening uit m’n handen te pakken. En ik liet het toe. Hij was immers twee meter lang. Zelfs de honkbalknuppel uit onze gangkast maakte geen indruk. Vijf seconden later zat ik dan ook luid mopperend naar ‘world’s most deadliest’ of het uitsterven van de dinosaurus te kijken.

Als het hierbij was gebleven, had het nog goed kunnen komen. Maar helaas. Paps was ook een fervent fan van deze wereldse programma’s en ’s avonds was het dus tijd voor Jim uit de jungle en het leven op een garnalenboot in het oog van een orkaan.

Wat pap en deze vriend niet doorhadden was dat het gemopper steeds minder werd. Sterker nog: wanneer ik uit school kwam, zette ik eerst de televisie op één van bovenstaande programma’s. Een rol koekies verder wist ik alles over de witte haai en was ik genezen van het idee om ooit nog te surfen. Ik heb nog steeds geen idee hoe deze zenders het doen, maar één middagje National Geographic en je gelooft dat de wereldbol morgen explodeert en de enige manier van vakantie vieren bestaat uit het beklimmen van de Himalaya zonder zuurstoftank.

Het is inmiddels een aantal jaren verder en mijn obsessie voor de wereld is duidelijk afgenomen. Misschien had ik ook een overdosis informatie gekregen die in het dagelijkse leven niet bijzonder relevant is. Wanneer zwem ik immers met een bultrug of ga ik voor de lol met een vriend op survival in de Sahara? Inmiddels staan daarom RTL Boulevard, The Voice en My Big Fat Gypsy Wedding weer op het dagelijkse programma, maar twee weken geleden had ik ’s middags een ‘zapmoment’. Toen mijn vertrouwde vrienden Cesar Millan en Blimp van de garnalenboot op beeld verschenen, kon ik niet anders dan weer naar het ‘koekiekastje’ lopen. Twee uur later was mijn kennis over het uitlaten van de hond optimaal en had Blimp weer een dodelijke storm overleefd.

Ik was gelukkig.

Komend weekend wordt dan ook een vertrouwd ‘wat-wist-ik-nog-niet-van-de-wereld’ televisiemomentje. Maar ik lees voortaan wel eerst waar de aflevering over gaat. Zo voorkom ik een slapeloze nacht (want wie weet vergaat de wereld) en het inspecteren van onze wc-pot naar loerende, giftige slangen. Bovendien wil ik niet ontdekken dat koala’s eigenlijk mensetende monsters uit een ander universum zijn. Over een week ga ik naar Australië en dan moet ik natuurlijk op de foto met die koala.

Op zulke momenten wil ik graag geloven dat het een lief troetelbeest is. Niet iets met giftanden.

De zigeunerbruiloft

Laat ik voorzichtig stellen dat ik geen megafan ben van bruiloften. Niet zozeer dankzij het gehele plaatje van foute ballonnen, rondvliegende rijst en een jurk die van wc-papier lijkt te zijn gemaakt, maar het ‘spektakel’ doet me gewoonweg niet zo gek veel. Natuurlijk bevind ik me in de minderheid. Welke meid zit immers niet te wachten op een dag die geheel om haar draait, waarbij je net zoals vroeger weer voluit taart kunt vreten? Ik dus niet, maar sinds ‘My Gypsy Wedding’ krijgt zelfs deze ‘anti-huwelijk fanaat’ fantasieën over een jurk die groter is dan haar auto.

Deze fascinatie voor extreme bruiloften is volledig te danken aan de serie ‘My Big Fat Gypsy Wedding’, want – Jezus – die mensen weten wat een fuif is! Laten we vooral niet ‘gewoon’ doen is bij hen het motto en ik moet zeggen: Ik kan me er geheel in vinden. De tenenkrommende foto’s van stelletjes op de trap bij het gemeentehuis vallen in het niet, wanneer je deze vergelijkt met foto’s waarop 90% bestaat uit een fluorescerend roze jurk van Swarovski steentjes en een kroon waar Beatrix nog jaloers op is. Dat is pas een bruiloft.

Of de Gypsies te vaak Assepoester hebben gezien is me niet helemaal duidelijk, maar werkelijk alles aan een Gyspy wedding’ is over de top, gigantisch en vooral: verschrikkelijk duur. Misschien komt dit door het vooruitzicht dat een zestien jarige meisje voor de rest van haar leven caravans moet schoonboenen, want ze krijgt werkelijk alles wat haar – hebzuchtige – hartje begeert. Soort van ‘My Sweet Sixteen Party’, maar dan voor zigeuners.

De jurk is natuurlijk hetgeen dat voornamelijk de aandacht trekt tijdens een zigeunerbruiloft. Deze zorgt er namelijk voor dat de bruidegom niet eens in beeld komt en het meisje nog een maand lang met blauwe plekken rondloopt. De meeste jurken wegen meer dan het meisje zelf, maar dat mag de pret niet drukken. Er bevindt zich nog net geen stoommachine met discolicht in de jurk, maar waarschijnlijk is deze al ergens in de maak voor een komende ‘disco Gypsy wedding’.

Het is niet zo dat ik nu gelijk in het huwelijksbootje wil stappen. Zelfs een taart van tien verdiepingen kan me nog niet overtuigen. Maar toch, die Gypsies weten in elk geval wel hoe het moet. Want wie zit er nu nog op een saaie ‘Alles Is Liefde’ avondje te wachten, wanneer je ook Pitbull kunt opzetten om vervolgens al je vriendinnen in hotpants te zien dansen? Laatstgenoemde levert in ieder geval leukere foto’s op. Bovendien kan ik mijn roze jurk met knipperlichtjes altijd nog gebruiken als kerstverlichting. Recyclen schijnt tegenwoordig helemaal hip te zijn. Misschien moet ik toch maar eens met paps bespreken welk budget hij in gedachte heeft voor mijn toekomstige bruiloft. Waarschijnlijk wordt het een maandagbruiloft. In een Renault. En met zelfgemaakte worstenbroodjes. O, en natuurlijk ‘Dancing Queen’.

Zucht.

Seksbellers

 “Oh ja. Oh ja daar. Ga door, ga door!” Trrriiiiingggg. Trrriiiiingggg .“Wacht even schat… Hallo? Hey Tom... Ja de vergadering van morgen is inderdaad om negen uur... Nee, het is geen probleem dat je daarvoor belt… Oké… Dag.” [...]

Lees de rest van deze column hier.

Bad boy, bad boy. What are WE gonna do?

Een goede vriend zei laatst: “Jern, ik ben slim, lief en aardig. Geen enkele vrouw kiest dus voor mij. Nee, ze gaan juist massaal voor de bad boy”. Lullig. Wel waar. Want die bad boy heeft toch echt dat beetje ‘je ne sais quoi’.[....]

Lees de rest van deze column hier.

24/7 mobiel

Internet, WhatsApp, Facebook; ‘you name it’ en het is tegenwoordig te vinden op ons supersonische mobieltje. En daar zijn we blij mee. Tenminste, daar lijkt het op. Waarom zouden we anders 24/7 met dit apparaat bezig zijn? [....]

Lees de rest van deze column hier.