Er zijn van die momenten waarop alles opeens ‘kristalhelder’
is. Ik ken deze momenten niet. Bij mij is alles meestal lichtgrijs en troebel.
Totdat ik vanaf 14.000 feet hoogte naar beneden keek en mijn – hoogbejaarde –
tandeminstructeur zei: “Are you ready?”.
Fuck yeah.
Natuurlijk zijn er beter momenten om een ‘eureka’ momentje
te hebben. De pispot thuis – of bank – lijken betere partners in crime dan een
parachute en een dun rugzakje. Maar een doorbraak is een doorbraak en – phoe hé
– ik had er toch echt eindelijk één. Terwijl ik vrolijk over het Australische
landschap uitkeek, me afvroeg waarom die parachute nog niet was opengeklapt en
de instructeur in m’n oor zat te schreeuwen, dacht ik alleen maar: “Goh, dit
had ik veel eerder moeten doen. Ik snap eindelijk wat ik echt met m’n leven wil”.
Ter geruststelling: Nee, ik besloot niet dat ik parachutist
wilde worden (alhoewel mijn vaders reactie hierop hilarisch zou zijn geweest). Ik
bedacht me ook niet dat ik in Australië ging wonen. Hier kom ik overigens
binnen vijf jaar tijd op terug. Dat wel. Mijn doorbraak had te maken met waar
ik nu mee bezig ben: Schrijven. Details bespaar ik je, maar verdomd blij was ik
toen ik thuiskwam. Totdat ik me bedacht dat de markt op zijn gat ligt en er
werkelijk geen dag zonder regen is. Maar who cares? Het leven is een beetje als
skydiven. Ben je bereidt om te vallen of niet?
Fuck yeah.
.JPG)