Zonnebrillengekte

We kunnen er maar niet aan wennen; zon in Nederland. Wanneer de weerman vertelt dat het morgen “potverdorie wel 15 graden gaat worden”, weten we in shock niet meer wat we moeten doen. Gevolg is dat het perron de volgende ochtend uit een bizarre mengelmoes aan keuzes bestaat. De meeste passagiers vertrouwen de weerman – door jarenlange ervaring -  niet meer en staan vertrouwd in hun wollen winterjack naar de hemel te staren. Naast het winterjack staat een vrouwelijke passagier in een bloemenrokjes en espadrilles bibberend te wachten of de NS dit keer wel zijn belofte nakomt en ergens achteraan heb je natuurlijk de figuren die niet konden kiezen. Dit vormt het ‘geitenwollensokken’ clubje dat zijn afritsbare broek maar heeft aangedaan. Wanneer de zon dan doorbreekt - of niet - zeggen zij steevast: “Goh, wat handig hè? Ik kan altijd mijn outfit aanpassen!” Ha-ha. (De afritsbare broek móet overigens een Nederlandse uitvinding zijn geweest. Welk ander land heeft het gore lef om iets multifunctioneels te verzinnen dat zó ontiegelijk lelijk is?).

Prachtige taferelen levert het op. Want wat is goed en wat is fout? Is het normaal om op de eerste lentedag - lees: 13 graden - op slippers te lopen en je bikini in de tas te stoppen? Of mag je pas je coltrui thuislaten als het één week boven de 15 graden is geweest? Volgens mij zijn we er met de gehele Nederlandse bevolking nog niet over uit. Of we zijn het eens over het oneens zijn.  

Wat we gezamenlijk echter wel met overgave doen, is onze zonnebril opzetten (“zet hem op, zet hem op, zet hem op”). Tijdens de lunchpauze zoekt werkelijk elke Nederlander massaal naar een vrij plekje op het terras, om met een Prosecco en getinte glazen de rest van de zonneliefhebbers te bekritiseren. Houwewevan.

Tijdens deze terrasdagen is iedereen vergroeid met zijn of haar zonnebril en dat heeft magische effecten. Niet alleen lijkt de wereld mooier met onze ‘roze’ bril op. We zijn zelf ook opeens prachtig. Tenminste, dat denken we. Het is namelijk verdomd lastig om te zien of iemand daadwerkelijk knap is onder zo’n grote zonnebril. Daarnaast zetten we de bril niet alleen op als het zonnetje schijnt. Welnee. Zonder zon of in de ondergrondse metro doen we hem ook gerust op. Of met een ‘hangover’ zoals mister Taio Cruz himself, die duidelijk een fervent gelover is van de zonnebril. Zelfs tijdens een optreden in The Voice of Holland houdt Taio nog gezellig zijn zonnebril op. En dat kan. Als je miljoenen op je bankrekening hebt staan en er tientallen vrouwen hun slipje (of gewoonweg zichzelf) naar je toegooien, helpt dat alleen maar mee aan je sexy en mysterieuze imago. Echter, als je Piet heet en je tijdens een feest van dj Erick Morillo een zonnebril van Hans Anders draagt, is het geen aanrader.

Laten we de zonnebril dus gewoon weer gebruiken waar hij voor bedoeld is; de zon. Pas op dat moment heeft onze zonnebril het gewenste magische effect. Jij bent mooi, je wijntje is ‘prachtig’ en zelfs de man met zijn afritsbare safaribroek lijkt zijn pluspunten te hebben. Of was dat weer de Prosecco?