Aussies

Wanneer je naar Australië gaat moet je natuurlijk over iets extreem bijzonders schrijven. Je hebt prachtige natuur, mooie beesten en interessante achtergrondverhalen. Kortom: een hoop inspiratie. Waar ik dus over schrijf? Mannen. Duh. [...]

Lees de rest van deze column hier.

Ik ga op reis en neem mee

Het is bijna zover! Over een paar dagen vertrek ik voor een maand naar Australië en behalve het uitzicht van een knuffelsessie met een koalabeer ben ik nog ergens extreem enthousiast over: ik mag mijn koffer pakken. [....]

Lees de rest van deze column hier.

Een overdosis National Geographic

Ik ben nogal van de simpele televisie. Slechte series, flauw amusement; daar maak je me extreem gelukkig mee. Geef daarnaast een rol koekies en een plaid en je hebt gegarandeerd een fijne avond. Of nou ja. Ik dan.

Een van m’n beste vrienden wilde vroeger echter altijd naar Discovery Channel, Animal Planet of National Geographic kijken. Ik niet. Ik was achttien. Wat kon het stijgen van de oceaanspiegel mij in jezusnaam schelen? Dit hield hem echter niet tegen om alsnog de afstandsbediening uit m’n handen te pakken. En ik liet het toe. Hij was immers twee meter lang. Zelfs de honkbalknuppel uit onze gangkast maakte geen indruk. Vijf seconden later zat ik dan ook luid mopperend naar ‘world’s most deadliest’ of het uitsterven van de dinosaurus te kijken.

Als het hierbij was gebleven, had het nog goed kunnen komen. Maar helaas. Paps was ook een fervent fan van deze wereldse programma’s en ’s avonds was het dus tijd voor Jim uit de jungle en het leven op een garnalenboot in het oog van een orkaan.

Wat pap en deze vriend niet doorhadden was dat het gemopper steeds minder werd. Sterker nog: wanneer ik uit school kwam, zette ik eerst de televisie op één van bovenstaande programma’s. Een rol koekies verder wist ik alles over de witte haai en was ik genezen van het idee om ooit nog te surfen. Ik heb nog steeds geen idee hoe deze zenders het doen, maar één middagje National Geographic en je gelooft dat de wereldbol morgen explodeert en de enige manier van vakantie vieren bestaat uit het beklimmen van de Himalaya zonder zuurstoftank.

Het is inmiddels een aantal jaren verder en mijn obsessie voor de wereld is duidelijk afgenomen. Misschien had ik ook een overdosis informatie gekregen die in het dagelijkse leven niet bijzonder relevant is. Wanneer zwem ik immers met een bultrug of ga ik voor de lol met een vriend op survival in de Sahara? Inmiddels staan daarom RTL Boulevard, The Voice en My Big Fat Gypsy Wedding weer op het dagelijkse programma, maar twee weken geleden had ik ’s middags een ‘zapmoment’. Toen mijn vertrouwde vrienden Cesar Millan en Blimp van de garnalenboot op beeld verschenen, kon ik niet anders dan weer naar het ‘koekiekastje’ lopen. Twee uur later was mijn kennis over het uitlaten van de hond optimaal en had Blimp weer een dodelijke storm overleefd.

Ik was gelukkig.

Komend weekend wordt dan ook een vertrouwd ‘wat-wist-ik-nog-niet-van-de-wereld’ televisiemomentje. Maar ik lees voortaan wel eerst waar de aflevering over gaat. Zo voorkom ik een slapeloze nacht (want wie weet vergaat de wereld) en het inspecteren van onze wc-pot naar loerende, giftige slangen. Bovendien wil ik niet ontdekken dat koala’s eigenlijk mensetende monsters uit een ander universum zijn. Over een week ga ik naar Australië en dan moet ik natuurlijk op de foto met die koala.

Op zulke momenten wil ik graag geloven dat het een lief troetelbeest is. Niet iets met giftanden.

De zigeunerbruiloft

Laat ik voorzichtig stellen dat ik geen megafan ben van bruiloften. Niet zozeer dankzij het gehele plaatje van foute ballonnen, rondvliegende rijst en een jurk die van wc-papier lijkt te zijn gemaakt, maar het ‘spektakel’ doet me gewoonweg niet zo gek veel. Natuurlijk bevind ik me in de minderheid. Welke meid zit immers niet te wachten op een dag die geheel om haar draait, waarbij je net zoals vroeger weer voluit taart kunt vreten? Ik dus niet, maar sinds ‘My Gypsy Wedding’ krijgt zelfs deze ‘anti-huwelijk fanaat’ fantasieën over een jurk die groter is dan haar auto.

Deze fascinatie voor extreme bruiloften is volledig te danken aan de serie ‘My Big Fat Gypsy Wedding’, want – Jezus – die mensen weten wat een fuif is! Laten we vooral niet ‘gewoon’ doen is bij hen het motto en ik moet zeggen: Ik kan me er geheel in vinden. De tenenkrommende foto’s van stelletjes op de trap bij het gemeentehuis vallen in het niet, wanneer je deze vergelijkt met foto’s waarop 90% bestaat uit een fluorescerend roze jurk van Swarovski steentjes en een kroon waar Beatrix nog jaloers op is. Dat is pas een bruiloft.

Of de Gypsies te vaak Assepoester hebben gezien is me niet helemaal duidelijk, maar werkelijk alles aan een Gyspy wedding’ is over de top, gigantisch en vooral: verschrikkelijk duur. Misschien komt dit door het vooruitzicht dat een zestien jarige meisje voor de rest van haar leven caravans moet schoonboenen, want ze krijgt werkelijk alles wat haar – hebzuchtige – hartje begeert. Soort van ‘My Sweet Sixteen Party’, maar dan voor zigeuners.

De jurk is natuurlijk hetgeen dat voornamelijk de aandacht trekt tijdens een zigeunerbruiloft. Deze zorgt er namelijk voor dat de bruidegom niet eens in beeld komt en het meisje nog een maand lang met blauwe plekken rondloopt. De meeste jurken wegen meer dan het meisje zelf, maar dat mag de pret niet drukken. Er bevindt zich nog net geen stoommachine met discolicht in de jurk, maar waarschijnlijk is deze al ergens in de maak voor een komende ‘disco Gypsy wedding’.

Het is niet zo dat ik nu gelijk in het huwelijksbootje wil stappen. Zelfs een taart van tien verdiepingen kan me nog niet overtuigen. Maar toch, die Gypsies weten in elk geval wel hoe het moet. Want wie zit er nu nog op een saaie ‘Alles Is Liefde’ avondje te wachten, wanneer je ook Pitbull kunt opzetten om vervolgens al je vriendinnen in hotpants te zien dansen? Laatstgenoemde levert in ieder geval leukere foto’s op. Bovendien kan ik mijn roze jurk met knipperlichtjes altijd nog gebruiken als kerstverlichting. Recyclen schijnt tegenwoordig helemaal hip te zijn. Misschien moet ik toch maar eens met paps bespreken welk budget hij in gedachte heeft voor mijn toekomstige bruiloft. Waarschijnlijk wordt het een maandagbruiloft. In een Renault. En met zelfgemaakte worstenbroodjes. O, en natuurlijk ‘Dancing Queen’.

Zucht.

Seksbellers

 “Oh ja. Oh ja daar. Ga door, ga door!” Trrriiiiingggg. Trrriiiiingggg .“Wacht even schat… Hallo? Hey Tom... Ja de vergadering van morgen is inderdaad om negen uur... Nee, het is geen probleem dat je daarvoor belt… Oké… Dag.” [...]

Lees de rest van deze column hier.

Bad boy, bad boy. What are WE gonna do?

Een goede vriend zei laatst: “Jern, ik ben slim, lief en aardig. Geen enkele vrouw kiest dus voor mij. Nee, ze gaan juist massaal voor de bad boy”. Lullig. Wel waar. Want die bad boy heeft toch echt dat beetje ‘je ne sais quoi’.[....]

Lees de rest van deze column hier.

24/7 mobiel

Internet, WhatsApp, Facebook; ‘you name it’ en het is tegenwoordig te vinden op ons supersonische mobieltje. En daar zijn we blij mee. Tenminste, daar lijkt het op. Waarom zouden we anders 24/7 met dit apparaat bezig zijn? [....]

Lees de rest van deze column hier.