Je kent het gevoel wel. Drie dagen geleden heb je iets online besteld en wanneer de deurbel gaat, voel je tintelingen van blijdschap door je tenen gaan. Eindelijk, het jurkje van de H&M is gearriveerd! Je gooit de deur open en staat oog in oog met het vriendelijke gezicht van de TNT bezorgman. Love that guy!
Vandaag verdween mijn liefde voor bezorgdiensten echter zo snel als een tangaslip in een dikke reet. Wanneer ik de deur opendoe staat niet de vriendelijke TNT man voor de deur, maar een aftands lelijk wijf die raspend ademhaalt door de miljoenste sigaret van de dag. O. Nee. Wacht. Dat blijkt toch de motor van haar auto; een ‘Renoud’. Zonder ‘goedemiddag’ vertelt mevrouw van de bezorgdienst dat er dozen wijn in haar 'bak' liggen. Stilte. Vind ik natuurlijk hartstikke top - die dozen wijn - alleen heeft mevrouw de bezorgster blijkbaar een afschuwelijke teringhekel aan het begrip 'thuisbezorging'. Ze verzet namelijk geen poot. Ik ook niet; ik herinner me nog levendig het laatste incident met zware spullen: bank, trap en verdomd moeilijke hoek. Na een volle minuut boos fronsen gaat ‘madame’ toch mopperend dozen uit de auto halen. Tien meter afstand, vijf minuten per doos; acht dozen in totaal. Het was fysiek on-mo-ge-lijk een doos langzamer naar de deur te brengen. Ik had twee opties: op roze huissokken tot halverwege het tuinpad lopen en dozen overnemen of letterlijk 40 minuten aan gemopper, passief meeroken en een kromme rug moeten aanzien. Nee, bedankt. Na tien minuten gerochel en zelfs een 'godverdetyfustering' vertrekt mevrouw van de bezorgdienst in een grijze wolk aan uitlaatgassen. Je begrijpt; ik heb even snel in de auto gekeken welke merken mevrouw nog meer levert. Zalando komt mijn huis niet in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten