Onderzoek

Tegenwoordig surf ik elke dag naar de site van nu.nl. Niet voor het enorm interessante nieuws dat Cruijf zich weer eens respectloos heeft uitgelaten. Dat is niks nieuws. Ik scroll direct naar benden, want daar staan de echt interessante artikelen: onderzoeksartikelen. Ben ik gek op. Zo lees ik vandaag dat één op de twaalf kinderen aan zelfverminking doet, om daarna te ontdekken dat er toch écht een gat in het universum is. Fascinating. Zonder nu.nl had ik ook niet geweten dat bier goed is voor hart- en bloedvaten (voor iedereen die nu juichend een tree bier naar binnengiet: met mate). Je zou denken dat dergelijk artikel een stroom aan reacties veroorzaakt. Verontwaardigde ouders die gillen: ‘Mijn kind doet niet aan zelfverminking!’. Besneden mannen die massaal claimen dat hun seksleven er écht niet slechter op is geworden. Bierdrinkers die met drie karren vol Heineken naar de kassa lopen. Maar nee. Meeste mensen trekken hun wenkbrauw nog niet op na het lezen van een onderzoeksuitkomst. Niet verwonderlijk, aangezien driekwart van de onderzoeken niet aan de eis 'representativiteit' voldoet. Zo vertegenwoordigen twintig ondervraagden de mening van zestien miljoen Nederlanders. Dat is toch een prestatie op zich. Nog leuker zijn de ‘open-deur-uitkomsten’. Wat dacht je van: ‘Vrouwen hebben vaker een gebroken hart’ (joh), ‘Afvallers zwichten toch vaak voor lekkers’ (nooit gedacht) of ‘Geven maakt gelukkig en gezond’ (vertel dat Bram Moszkowicz). Toch lees ik elk onderzoeksartikel weer tot en met de laatste letter. Anders had ik nooit geweten dat blondines meer verdienen dan brunettes en dat snoepen de kans op overgewicht verkleint. Blijft leuk, zo'n onderzoeksuitkomst.

Ps. Geloof je me niet? Check:

Blondjes verdienen meer dan brunettes
Snoepen verkleint kans op overgewicht

Soms heb je het geluk een boek te lezen dat daadwerkelijk indruk maakt. The boy in the striped pyjamas is een boek dat je binnen een paar uur uitleest, maar niet snel loslaat. Simpel geschreven, vanuit de onschuld van een negenjarige jongen, en aan te raden om in het Engels te lezen. Alleen dan snap je hoe geniaal John Boyne is.

Het verhaal gaat over de negenjarige Bruno die met zijn ouders moet verhuizen naar 'Out-With'. Zijn vader is een belangrijke man en moet hier zijn functie uitvoeren. Bruno heeft geen idee wat zijn vader eigenlijk doet, maar verhuisd met tegenzin mee naar het huis dat in the middle of nowhere staat. Er is niemand om mee te spelen, behalve zijn grote zus Gretel. Aan haar heeft hij echter een enorme hekel en besluit op ontdekkingstocht te gaan. Tijdens deze tocht vindt hij Shmuel; een jongetje waar hij eindelijk mee kan spelen. Er is alleen één ding dat hun tegenhoudt. Een gigantisch hek, zonder zichtbaar einde.

Het is zonde om verder veel weg te geven over het boek, je moet het zelf 'ontdekken'. Bruno neemt je mee in zijn (onwetende) wereld en laat een hele andere kant van het 'gehele verhaal' zien. O. ja. Er is ook een film van the boy in the striped pyjamas, maar wees niet lui. Het boek maakt zoveel meer indruk.

Mevrouw van de bezorgdienst

Je kent het gevoel wel. Drie dagen geleden heb je iets online besteld en wanneer de deurbel gaat, voel je tintelingen van blijdschap door je tenen gaan. Eindelijk, het jurkje van de H&M is gearriveerd! Je gooit de deur open en staat oog in oog met het vriendelijke gezicht van de TNT bezorgman. Love that guy!

Vandaag verdween mijn liefde voor bezorgdiensten echter zo snel als een tangaslip in een dikke reet. Wanneer ik de deur opendoe staat niet de vriendelijke TNT man voor de deur, maar een aftands lelijk wijf die raspend ademhaalt door de miljoenste sigaret van de dag. O. Nee. Wacht. Dat blijkt toch de motor van haar auto; een ‘Renoud’. Zonder ‘goedemiddag’ vertelt mevrouw van de bezorgdienst dat er dozen wijn in haar 'bak' liggen. Stilte. Vind ik natuurlijk hartstikke top - die dozen wijn - alleen heeft mevrouw de bezorgster blijkbaar een afschuwelijke teringhekel aan het begrip 'thuisbezorging'. Ze verzet namelijk geen poot. Ik ook niet; ik herinner me nog levendig het laatste incident met zware spullen: bank, trap en verdomd moeilijke hoek. Na een volle minuut boos fronsen gaat ‘madame’ toch mopperend dozen uit de auto halen. Tien meter afstand, vijf minuten per doos; acht dozen in totaal. Het was fysiek on-mo-ge-lijk een doos langzamer naar de deur te brengen. Ik had twee opties: op roze huissokken tot halverwege het tuinpad lopen en dozen overnemen of letterlijk 40 minuten aan gemopper, passief meeroken en een kromme rug moeten aanzien. Nee, bedankt. Na tien minuten gerochel en zelfs een 'godverdetyfustering' vertrekt mevrouw van de bezorgdienst in een grijze wolk aan uitlaatgassen. Je begrijpt; ik heb even snel in de auto gekeken welke merken mevrouw nog meer levert. Zalando komt mijn huis niet in.

Voorstellen

Bloggen. Welke debiel met een mening doet het tegenwoordig niet? Dus ook ik. Alleen gaat Schrijftaal wel anders te werk dan de gemiddelde blog. Al die modeblogs zijn natuurlijk briljant, maar een uur zoeken naar dé perfecte outfit en dé perfecte foto? Nee. Dank. Dus geen Gucci of Prada hier (of zoals bij de meeste bloggers: H&M). Op deze site wordt daadwerkelijk geschreven. Ja, je hoort het goed. Post die langer zijn dan 5 regels en niet gaan over het hebben van een rotdag. Verwacht echter geen intellectuele analyses over politiek of iets anders saais. I really don’t give a shit. Laten we het erop houden dat Schrijftaal over ‘leven’ gaat. Lekker breed.

So fasten your seatbelt. Hopelijk maken we er samen wat moois van.